Een ervaringsverhaal van Alexander Harthoorn

Als medisch hulpverlener zijn stappen in het diepe toch niet onbekend? Grenzen verleggen en je horizon verbreden? Met mijn langzamerhand ingesleten ‘Erasmus DNA’ heb ik daar niet lang over nagedacht en in april 2023 een sprong in het diepe gewaagd.

Mijn naam is Alexander en ik ben momenteel bezig met mijn traineeship op de intensive care van het Erasmus MC in Rotterdam. Na mijn BMH opleiding ben ik op de afdeling interventiecardiologie van het Erasmus MC gaan werken. Een onwijs interessant en complexe afdeling, waar ik veel geleerd heb. Daar heb ik ook mijn hart verkocht aan de cardiologie. Op deze afdeling, wat bijna een ’tweede thuis’ werd, heb ik ruim vier jaar klinische ervaring opgedaan. Na vier succesvolle en gezellige jaren begon het vanbinnen onrustig te worden, omdat ik minder uitdaging vond in mijn werk. Ondanks de goede werksfeer en gezellige collega’s wil je dan toch verder met je eigen carrière. Zomaar onverwachts werd ik gevraagd, door een praktijkopleider van de IC, of ik interesse had om op de IC te komen werken. En voor dat ik het wist, na een aantal gesprekken verder, was ik al aangenomen en ben ik in april gestart met mijn traineeship.

Ik ben de tweede medisch hulpverlener in Nederland die een traineeship op een IC volgt. Dit betekent dat alles nog in de kinderschoenen staat. Mijn traineeship is een op maat gemaakt traject volgens de EPA stijl. Dit betekent dat ik in principe nu de reguliere opleiding voor IC verpleegkundige volg met vrijstellingen voor specifieke EPA´s, met name cardiologische EPA’s. Omdat ik de opleiding volg in het Erasmus is het traject gesplitst in twee perioden. De eerste periode werk ik 9 maanden op de Thorax IC, daarna zal ik 9 maanden op de algemene IC het traineeship vervolgen. Omdat het een traject op maat is kan ik de opleiding nog versnellen, wanneer ik dat wil en dat haalbaar is.

Maar dan vraag je je af: ´wat zoekt een medisch hulpverlener op een IC?´ Die vraag heb ik mijzelf ook gesteld. Natuurlijk kan ik daar nog geen passend antwoord op geven, omdat de medisch hulpverlener op de IC een project is wat zichzelf nog moet bewijzen. En dat kost tijd. Wel ben ik ervan overtuigd dat de medisch hulpverlener een positieve bijdrage kan leveren in het domein van de IC. De kracht van de medische hulpverlener is dat wij flexibel, dynamisch en leergierig zijn. Met een gezonde dosis enthousiasme, optimisme en interesse in het vak gaan wij ver komen in deze pioniersfase. Dat is geen arrogantie, maar de bescheiden praktijk van alle dag.

De dynamiek van een IC van een academisch ziekenhuis maakt dat de te leveren zorg vaak topsport is. Waar andere ziekenhuizen stoppen gaan wij vaak net een stapje verder voor onze patiënten. Dat lijkt zo normaal maar is eigenlijk heel bijzonder. Dit maakt mijn werkplek zo mooi en uitdagend. De uitgebreidheid en diversiteit van de patientcategorieën zorgt ervoor dat de IC een uitstekende plek is waar je pas echt leert klinisch redeneren. Het is niet alleen je ABCDE afwerken, maar continu de diepte in duiken en elke dag weer leren!

Wat het werkveld van de IC uniek maakt is de diepgang in de pathologie, maar ook de diepgang in persoonlijke zorg met aandacht voor de psychosociale begeleiding van patient en familie. Oké, de verdieping in de pathologie krijg je tijdens de theorie- en praktijklessen van het traineeship. Maar wat de IC bijzonder maakt is dat je ook te maken hebt met de letterlijke verzorging en begeleiding van de patient. Dat maakt de zorg op een IC anders dan op een cathkamer of SEH. Dat moet je leuk vinden en daar moet je je voldoening uit halen. Het onderscheid tussen medisch hulpverlener en verpleegkundige wordt dan ineens veel kleiner. Dat is absoluut geen beroepsdeformatie, maar grenzen verleggen en de verbinding zoeken.

De IC’s van het Erasmus MC en het Haga ziekenhuis hebben laten zien dat zij het lef hadden om te starten met een traineeship voor de medisch hulpverlener. Mensen met lef heb je nodig. En dat moeten de juiste mensen zijn op de juiste plaats. Op zowel organisatorisch niveau als op de werkvloer moet er draagkracht zijn voor ons als ‘nieuwelingen’ op de IC. Ik ben daarom de sectormanagers, mijn praktijkbegeleider, twee vaste werkbegeleiders en de collega’s van de thorax IC dankbaar voor deze kans die ik heb gekregen en hoe zij mij als nieuwe collega hebben ontvangen.

En hoe nu verder? Ik denk dat het werkveld van de medisch hulpverlener steeds blijft uitbreiden als BMH´ers met een brede blik stappen in het diepe blijven zetten. De medisch hulpverlener op de IC moet nog verder ontwikkelen, maar ik geloof in het verhaal en het succes. Dus blijf je grenzen verleggen en je dromen najagen, want dan gaan er deuren voor je open. Dat is geen arrogantie, maar mijn blijvende ambities voor de toekomst.