Medisch Hulpverlener op de IC
Als medisch hulpverlener zijn stappen in het diepe toch niet onbekend? Grenzen verleggen en je horizon verbreden? Met mijn langzamerhand ingesleten ‘Erasmus DNA’ heb ik daar niet lang over nagedacht en in april 2023 een sprong in het diepe gewaagd.Mijn naam is Alexander en ik ben momenteel bezig met mijn traineeship op de intensive care van het Erasmus MC in Rotterdam. Na mijn BMH opleiding ben ik op de afdeling interventiecardiologie van het Erasmus MC gaan werken. Een onwijs interessant en complexe afdeling, waar ik veel geleerd heb. Daar heb ik ook mijn hart verkocht aan de cardiologie. Op deze afdeling, wat bijna een ’tweede thuis’ werd, heb ik ruim vier jaar klinische ervaring opgedaan. Na vier succesvolle en gezellige jaren begon het vanbinnen onrustig te worden, omdat ik minder uitdaging vond in mijn werk. Ondanks de goede werksfeer en gezellige collega’s wil je dan toch verder met je eigen carrière. Zomaar onverwachts werd ik gevraagd, door een praktijkopleider van de IC, of ik interesse had om op de IC te komen werken. En voor dat ik het wist, na een aantal gesprekken verder, was ik al aangenomen en ben ik in april gestart met mijn traineeship.

Ik ben de tweede medisch hulpverlener in Nederland die een traineeship op een IC volgt. Dit betekent dat alles nog in de kinderschoenen staat. Mijn traineeship is een op maat gemaakt traject volgens de EPA stijl. Dit betekent dat ik in principe nu de reguliere opleiding voor IC verpleegkundige volg met vrijstellingen voor specifieke EPA´s, met name cardiologische EPA’s. Omdat ik de opleiding volg in het Erasmus is het traject gesplitst in twee perioden. De eerste periode werk ik 9 maanden op de Thorax IC, daarna zal ik 9 maanden op de algemene IC het traineeship vervolgen. Omdat het een traject op maat is kan ik de opleiding nog versnellen, wanneer ik dat wil en dat haalbaar is.

Maar dan vraag je je af: ´wat zoekt een medisch hulpverlener op een IC?´ Die vraag heb ik mijzelf ook gesteld. Natuurlijk kan ik daar nog geen passend antwoord op geven, omdat de medisch hulpverlener op de IC een project is wat zichzelf nog moet bewijzen. En dat kost tijd. Wel ben ik ervan overtuigd dat de medisch hulpverlener een positieve bijdrage kan leveren in het domein van de IC. De kracht van de medische hulpverlener is dat wij flexibel, dynamisch en leergierig zijn. Met een gezonde dosis enthousiasme, optimisme en interesse in het vak gaan wij ver komen in deze pioniersfase. Dat is geen arrogantie, maar de bescheiden praktijk van alle dag.

De dynamiek van een IC van een academisch ziekenhuis maakt dat de te leveren zorg vaak topsport is. Waar andere ziekenhuizen stoppen gaan wij vaak net een stapje verder voor onze patiënten. Dat lijkt zo normaal maar is eigenlijk heel bijzonder. Dit maakt mijn werkplek zo mooi en uitdagend. De uitgebreidheid en diversiteit van de patientcategorieën zorgt ervoor dat de IC een uitstekende plek is waar je pas echt leert klinisch redeneren. Het is niet alleen je ABCDE afwerken, maar continu de diepte in duiken en elke dag weer leren!

Wat het werkveld van de IC uniek maakt is de diepgang in de pathologie, maar ook de diepgang in persoonlijke zorg met aandacht voor de psychosociale begeleiding van patient en familie. Oké, de verdieping in de pathologie krijg je tijdens de theorie- en praktijklessen van het traineeship. Maar wat de IC bijzonder maakt is dat je ook te maken hebt met de letterlijke verzorging en begeleiding van de patient. Dat maakt de zorg op een IC anders dan op een cathkamer of SEH. Dat moet je leuk vinden en daar moet je je voldoening uit halen. Het onderscheid tussen medisch hulpverlener en verpleegkundige wordt dan ineens veel kleiner. Dat is absoluut geen beroepsdeformatie, maar grenzen verleggen en de verbinding zoeken.

De IC’s van het Erasmus MC en het Haga ziekenhuis hebben laten zien dat zij het lef hadden om te starten met een traineeship voor de medisch hulpverlener. Mensen met lef heb je nodig. En dat moeten de juiste mensen zijn op de juiste plaats. Op zowel organisatorisch niveau als op de werkvloer moet er draagkracht zijn voor ons als ‘nieuwelingen’ op de IC. Ik ben daarom de sectormanagers, mijn praktijkbegeleider, twee vaste werkbegeleiders en de collega’s van de thorax IC dankbaar voor deze kans die ik heb gekregen en hoe zij mij als nieuwe collega hebben ontvangen.

En hoe nu verder? Ik denk dat het werkveld van de medisch hulpverlener steeds blijft uitbreiden als BMH´ers met een brede blik stappen in het diepe blijven zetten. De medisch hulpverlener op de IC moet nog verder ontwikkelen, maar ik geloof in het verhaal en het succes. Dus blijf je grenzen verleggen en je dromen najagen, want dan gaan er deuren voor je open. Dat is geen arrogantie, maar mijn blijvende ambities voor de toekomst.

Wij zijn Romy Verkamman en Joëlle Gorissen. We zijn allebei werkzaam als Medisch Hulpverlener op de SEH van het HMC Westeinde in Den Haag. Nadat we in  2018 zijn begonnen met de opleiding Bachelor Medisch Hulpverlening aan de Hogeschool Rotterdam, hebben we in juni ons traineeship behaald in het HMC Westeinde. Sinds dit jaar hebben we ons aangesloten bij de symposium commissie van de NVBMH. Hierbij is het onze taak om interessante sprekers te benaderen en om leuke workshops te organiseren voor het middagprogramma. Ook is  het aan ons om goed contact met de sprekers te onderhouden. We hebben een leuk programma samengesteld voor dit jaar en we kunnen niet wachten tot 2 november!Hopelijk zien we jullie daar, tot dan!

Mijn naam is Isabel Kester. Naast mijn werk als Medisch Hulpverlener op de spoedeisende hulp van het Martini Ziekenhuis in Groningen, zet ik mij dit jaar voor de tweede keer in voor het NVBMH Symposium! Ik heb het altijd al leuk gevonden om activiteiten te organiseren en hier iets moois van te maken. Al helemaal als dit ook nog eens bijdraagt aan de medisch inhoudelijke kennis van ons als zorgprofessionals! Eerder heb ik al samen met studiegenoten de studievereniging Aventum opgezet, waarbij ik meerdere (educatieve) activiteiten heb mogen organiseren. Na het afronden van de opleiding aan de HAN en mijn traineeship in het Haga Ziekenhuis was de symposiumcommissie dan ook een mooie opvolging en aanvulling naast mijn huidige werk. 

Als voorzitter van de symposium commissie is het mijn taak om het overzicht te houden en ervoor te zorgen dat alles loopt. Hiervoor heb ik nauw contact met de commissieleden en het bestuur. We vergaderen minstens een keer per maand waarbij het naast effectief vergaderen ook gewoon gezellig is om elkaar weer te zien en te spreken. Het is een leuke manier om contact te houden met mede MH’ers uit het werkveld en uiteraard is het ook leerzaam. Na een half jaar hard werken is de dag zelf de ‘kers op de taart’ waar we allemaal naar uitkijken!  

Ook dit jaar beloven we jullie weer een interessant programma. Een aantal sprekers zijn al bekend gemaakt, de rest volgt snel. Wacht dus niet langer en bestel je kaartje nu! Tot op donderdag 2 november!

Hoi allemaal, mijn naam is Pip van der Heijden! Ik ben 21 jaar en werkzaam als Medisch Hulpverlener op de Spoedeisende Hulp van het Franciscus Gasthuis & Vlietland.Sinds juli 2022 ben ik afgestudeerd en direct aan het werk gegaan. Ik geniet iedere dag van mijn werk en vind het telkens weer een leuke uitdaging om mijzelf als jonge beroepsprofessional te ontwikkelen.

Ik heb de eer gekregen om als allereerste BMH’er stage te lopen bij de ambulancevoorziening in Lenzburg (Sanität Aargau Mitte). En wat een ervaring was dat!Het is heel interessant om de overeenkomsten én verschillen te ontdekken van de ambulancezorg tussen Nederland en Zwitserland. Wat mij misschien wel het meeste is opgevallen, is de Zwitserse opleiding tot ‘Rettungssanitätor’. Een opleiding die grotendeels te vergelijken is met de #BMH! Waar wij in Nederland nog maar net kennis maken met het werkveld, werken ze in Zwitserland al heel lang met dit opleidingssysteem. En het werkt! De kwaliteit van ambulancezorg is vergelijkbaar met Nederland. Erg interessant om te zien hoe gewenning en invalshoeken invloed kunnen hebben op de mate van acceptatie en bereidheid richting de BMH-student. Wellicht loopt Zwitserland wat dat betreft wel voor op Nederland!

(Voetnoot: In Nederland heb ik ook een aantal fantastische stages mogen lopen, maar helaas zijn deze stageplekken weldegelijk schaars)

Ik kijk terug op een hele mooie tijd, veel leermomenten én nieuwe vrienden voor het leven! Lenzburg, bis bald!

Via de LinkedIn pagina van Joke Boonstra – RvB Erasmus MC ||Soms komen er hele nieuwe beroepen bij in de zorg. Zo pionierde Stefan Van Gorsel vier jaar geleden nog als eerste medisch hulpverlener bij de interventie-cardiologie. Inmiddels werkt hij samen met vijf andere medisch hulpverleners, onder wie Alexander Harthoorn. ‘Stefan heeft voor mij en mijn collega’s hier de deuren geopend.’

‘Onze contacten met de patiënten zijn kort maar krachtig’, legt Alexander uit. Anders dan de collega’s van de verpleegafdeling, zien Stefan en Alexander patiënten alleen rondom een behandeling. Wanneer de ambulance een patiënt met een hartinfarct naar het Erasmus MC brengt, vangt de medisch hulpverlener hem of haar op. ‘Acute patiënten komen hier met een hoop heisa binnen. Voor ons is het belangrijk om de patiënt rustig te krijgen, zodat diegene zich volledig kan overgeven aan het team. Je probeert ze gerust te stellen en te troosten. Je hebt dan maar een paar minuten om een vertrouwensband met ze aan te gaan.’

‘Onze patiënten moeten muisstil liggen tijdens de behandeling’, legt Stefan uit. Een interventie-cardioloog brengt de katheter meestal in via de slagader in de pols, richting het hart. ‘Dat luistert echt nauw. Als de patiënt iets verschuift kan een bloedvat aan de binnen kant uitscheuren.’ De medisch hulpverlener praat daarom de patiënten door de behandeling heen, zodat ze nergens van schrikken. Dit, terwijl ze ook het hart van de patiënt monitoren en de cardioloog assisteren. ‘Als er een levensbedreigende hartritmestoornis optreedt, moet je direct kunnen schakelen’.

Alexander vertelt ook over een oudere dame die langskwam met een vernauwde aortaklep. Dit wordt meestal behandeld via een ader in de lies, maar die was door de jaren heen zo dichtgeslibd dat een alternatief moest worden gezocht. ‘We gingen het toen proberen via de slagader in het sleutelbeen, maar dat geeft wel een groter risico.’ Om haar zenuwen een beetje te bedwingen, ging Alexander van tevoren even langs voor een praatje. ‘Ik had direct een klik met haar. Dat voelde ik ook tijdens de procedure.’ De volgende avond ging Alexander weer even langs. ‘Ik heb daar misschien nog wel een uur staan praten. Ze mocht binnenkort naar huis en vond het zo fijn dat ik even langskwam. Dat zijn moment waarbij ik denk, daarvoor werk ik hier.’

Naast het patiëntencontact, voelt Stefan zich ook om een andere reden op zijn plek bij de interventiecardiologie. ‘Ik hou van autotechniek. En, medisch hulpverlener op de interventiecardiologie is een heel technisch beroep. We werken met hele verfijnde en complexe materialen.’

Stefan en Alexander werken niet alleen met de meest moderne technieken, maar zijn ook betrokken bij de ontwikkeling ervan. ‘We testen soms nieuwe apparaten om innovatieve behandelingen uit te voeren. De onderzoekers vragen dan ook of de apparaten moeten worden aangepast, zodat wij er fijn mee kunnen werken’, legt Stefan uit.

Mijn naam is Toby Derks, ik ben 22 jaar en recent klaar met mijn studie Bachelor Medische Hulpverlening. Ik ben net gestart met mijn Traineeship op de Spoedeisende Hulp van Ziekenhuis Gelderse Vallei in Ede.Daarnaast ben ik al enkele jaren vrijwilliger voor het Nederlandse Rode Kruis als eerstehulpverlener. Sinds kort ben ik ook actief voor de Medische Dienst van het Rode Kruis. Ik vind het uitdagend om de kennis en vaardigheden die ik tijdens mijn studie en stages/werk op heb gedaan ergens anders in te kunnen zetten.

Ook ben ik sinds vorige maand actief voor de NVBMH op de socials. Ik vind het leuk om op deze manier onze vereniging zichtbaar te maken en nieuwe mensen te leren kennen.

Hi! Ik ben Sascha, 22 jaar oud en ben werkzaam als BMH op de Spoedeisende Hulp van het Franciscus Gasthuis & Vlietland. Inmiddels al 1,5 jaar afgestudeerd en geniet nog elke dag dat ik dit mooie vak mag uitoefenen.In 2023 ben ik gestart met het bijhouden van de socials van de NVBMH. Ik vind het leuk om op deze manier meer kennis te maken met de NVBMH!

Na 3 1/2 jaar duaal studeren was het op 16 maart zover, mijn eerste 24-uursdienst zelfstandig op post Sneek!Veel tijd was er niet bij aanvang van de dienst om rustig de ambulance te controleren, om in te loggen in het EDAZ en een kopje koffie te drinken. De eerste melding was direct om 8 uur, het betrof een val van trap, patiënt met een hoofdwond. Hoppa, daar gaan we! Het was een surrealistisch gevoel, geen begeleider welke achterin zit, alleen Igor en ik….. Het was een interessante, drukke dienst en heb heerlijk gewerkt, van alles is de revue gepasseerd, zoals; een onwel wording, patiënt met een exacerbatie COPD, klein trauma, een patiënt met 3-vats lijden, patiënt met een heup fractuur, van alles wat. Gelukkig hebben wij vannacht heerlijk geslapen, met dank aan de parate nachtdienst van Sneek 😉. Vandaag en morgen vrij en dan op naar de volgende dienst.

Ik ben Paula van Groesen, inmiddels 2,5 jaar werkzaam op de spoedeisende hulp van het Amphia ziekenhuis in Breda. Na mijn stages te hebben gelopen op de acute opname afdeling en de ambulance ben ik afgestudeerd. Omdat ik nog geen ervaring had met het werk op de SEH heb ik eerst een traineeship gedaan op de SEH van het Amphia ziekenhuis. Er hadden al 2 toppers de weg voor mij vrij gemaakt als medisch hulpverlener op de SEH. Ik ben erg blij dat ik de kans heb gekregen om mezelf te ontwikkelen als medisch hulpverlener en werk met veel plezier met mijn leuke collega’s op de SEH. Het werk op de SEH vind ik zo leuk omdat het erg divers is, geen dag is hetzelfde. De patiënt de optimale zorg kunnen geven zodat de patiënt en familie zo comfortabel mogelijk zijn in een situatie die voor hen vaak onbekend is zorgt ervoor dat het werk uitdagend blijft. Je doet dit met alle collega’s en kunt altijd overleggen met ze waardoor ik elke dag weer meer leer. Ik heb nooit spijt gehad van de opleiding en verwacht dit nog lang met veel plezier te blijven doen.

Ik ben Chahid Doudouh, 28 jaar, en werkzaam binnen Ambulancezorg Limburg-Noord op standplaats Venlo. In 2016 ben ik afgestudeerd aan de HAN in Nijmegen. Tijdens de opleiding zouden velen heel wat studievertraging oplopen doordat niet iedereen een stageplek kon krijgen. Ik ben daarom actief op zoek gegaan naar een stageplek binnen de ambulancewereld. Ik was namelijk al van jongs af aan zeer gecharmeerd van de loeiende sirenes die ook weer snel achter de horizon verdwenen. Mensen redden, dat is wat ik zo graag wilde doen!De BMH opleiding betrof een pioniersfunctie dat ik heb doorgezet binnen de ambulancezorg, want vanaf mijn diplomering is het allemaal heel snel gegaan.

In mijn laatste jaar van de opleiding heb ik stage gelopen binnen Ambulancezorg Limburg-Noord. De stage was voor beiden enorm positief bevallen waardoor ik ook de mogelijkheid heb gekregen om als eerste van heel Nederland een traineeship te mogen doorlopen. De ontwikkeling van het traineeship stond nog in de kinderschoenen en op dat moment was het sectoraal kader nog niet officieel. Echter vond ik het uiterst leuk en uitdagend om hieraan vorm te geven. Na het succesvol afronden van assessments mocht ik dus los. Geen begeleider die je op de vingers kijkt, geen zenuwen die je gek maken, niet bang hoeven te zijn om bepaalde zaken net wat anders te willen doen omdat een collega het jou zo heeft aangeleerd. Kortom, eindelijk zelfstandig kunnen werken met mijn collega chauffeur.

Nu een paar jaar verder kijk ik terug hoe ik ben binnengekomen en waar ik nu sta. Wat ik merk en voel is dat ik een enorme vooruitgang heb geboekt. Ik ben als mens en professional enorm gegroeid en dat heeft mij gedreven om mezelf nog meer te ontwikkelen, want stilstaan is voor mij geen optie. Ik werk daarom sinds kort ook als Rapid Responder op de ambulance. De meldingen variëren heel sterk wat deze functie echt uitdagend maakt. Ik ben nu in mijn eentje op pad en dien dus met vele zaken rekening te houden die normaliter door mijn collega chauffeur werd gedaan. Verschillende competenties worden meer op de proef gesteld en dat maakt het vak zo uitdagend!

Ambulancedienst Zuid-Holland Zuid schreef een mooi bericht over BMH’er Claire Kok. Zij is sinds november 2019 in dienst bij de organisatie. De organisatie schrijft:In onze groep werknemers van circa 70 ambulanceverpleegkundigen zit één vreemde eend. Zij is namelijk geen verpleegkundige. Maar ze kan en mag precies hetzelfde als haar collega’s en ze doet dat bovendien heel goed. Claire Kok heeft een ‘bachelor medische hulpverlening’ (BMH). Deze 4-jarige hbo-opleiding is nog vrij nieuw en biedt een ultrakorte route naar (onder meer) het werken op de ambulance. Een regulier opgeleide ambulanceverpleegkundige bouwt jarenlange klinische ervaring op door op steeds iets complexere ziekenhuisafdelingen te werken en dan de ambulanceopleiding te volgen. Met een BMH sla je die stappen grotendeels over.

Of liever gezegd, je doorloopt de praktijkscholing in supercompacte vorm. Claire: “Vanaf het eerste jaar loop je continu stages, waarbij je de praktijk koppelt aan de theorie. Dat is intensief en pittig. Het is de omgekeerde weg: mijn collega’s zijn voornamelijk geschoold door ‘doen’ en ik ben vertrokken vanuit theoretische kennis en onderzoek.” Claire en de andere ‘BMH’s’ die in Nederland werken – nog niet in grote aantallen – zijn hierdoor veelal jong. Zij is met 23 jaar veruit de jongste in onze ploeg. “Collega’s waren in het begin best afwachtend: wat kan zij precies, en gaat dat wel goed? Nu voel ik me geaccepteerd. Ook patiënten valt het op dat ik erg jong ben en zij vragen soms hoe dat zit. Dan leg ik het uit, dat deze opleiding knokken is maar dat mijn bevoegdheid dezelfde is. ”

Claire behoorde bij de eerste lichting BMH’ers die in 2017 automatisch ook de BIG-registratie ontving als erkend behandelaar. “Natuurlijk leer ik nog bij in de praktijk. Een klinische blik ontwikkel je met de jaren. Maar we leren allemaal elke dag bij.” Claire koos bewust voor deze korte weg, omdat voor haar als kind als vaststond dat ze op de ambulance wilde werken. “Zelfstandig werken, uitgedaagd worden, rustig blijven, nadenken wat de opties zijn en dan de patiënt de beste hulp bieden. Dat is wat ik wilde en wat al gelukt is. Het is net zo mooi als ik hoopte. Je komt in confronterende situaties, maar we zijn elkaars vangnet en de sfeer is hier fijn.”

Voorlopig is Claire de enige BMH’er in onze dienst. Bij succes zou het kunnen dat we in de toekomst meer BMH’ers aannemen. Het kan mede een oplossing zijn voor het tekort aan gediplomeerde ambulanceverpleegkundigen. Claire zelf staat inmiddels ook niet stil. Ze gaat komend najaar aan een bachelor rechten beginnen. “Ik wil uiteindelijk graag een functie in het gezondheidsrecht of medisch tuchtrecht vervullen. Maar ik wil het blijven combineren met het ambulancewerk.” Voor stilstaan is het nog te vroeg. Lachend: “Ik moet nog 47 jaar werken.”

Ik ben Martijn Kalkhoven, BMH’er bij de RAVU, de ambulancedienst in regio Utrecht. Ondanks alle bekende tegenslagen heb ik het geluk gehad om mijn stages op tijd kunnen doen en ben ik in 4 jaar afgestudeerd, mede dankzij mijn huidige werkgever en het Witte Kruis in Kennemerland die mij de ruimte gaven om mijn stage op de ambulance te kunnen behalen.Na mijn diplomering kreeg ik een traineeship van een jaar aangeboden door de RAVU en heb deze dan ook met beide handen aangepakt. Het was een tijd waarin de verdieping centraal stond en ik heb dit jaar ook echt nodig gehad om mezelf klaar te stomen voor het vak. Met veel ups en af en toe wat downs, want leren moet soms ook een beetje pijn doen. Het was een drukke en ontzettend leuke tijd die de RAVU enorm goed heeft gefaciliteerd. Of je er echt klaar voor bent weet je natuurlijk nooit, wel heb ik er alles aan gedaan om mezelf zover te krijgen.

Op 2 oktober 2019 heb ik dan ook mijn eindassessment met succes behaald, twee dagen daarna mocht ik “los”. Erg spannend, vooral de eerste twee weken waren heel onwennig, maar tegelijkertijd ook ontzettend leuk. Ik werd in een leuk team geplaatst met fijne collega’s en goede teamleiders.Inmiddels werk ik alweer een aantal maanden zelfstandig.

Ik ben me er van bewust dat ik pas net kom kijken en nog heel veel ervaring op moet doen. Ik bespreek dan ook veel hulpverleningen na met collega’s die al wat langer meedraaien om te zien hoe zij ernaar kijken. Plezier in mijn werk heb ik zeker, geen dag is hetzelfde en ze vliegen nog steeds om. Al met al heeft mijn relatief roekeloze keuze 6 jaar geleden me een ontzettend leuke baan opgeleverd!

“In februari 2017 studeerde ik af als BMH SEH aan de Hogeschool Utrecht. Hoewel de ambulance altijd mijn droom was heb ik destijds gekozen voor de differentiatie SEH door de toenmalige stand van zaken rondom de BIG- registratie. Het experimenteerartikel was toen nog niet van start gegaan. Ook vond ik het zelf prettig eerst wat ervaring op te doen op de SEH om vervolgens door te kunnen stromen naar de gele bus.Toch heb ik niet lang kunnen wachten. Eind 2017 werd ik aangenomen als trainee bij het Witte Kruis in Den Haag. Ik heb toen, parallel aan mijn traineeship, een tweede diploma BMH behaald. Dit keer met de differentiatie Ambulancezorg. Toen ik in juli 2018 slaagde voor mijn assessment bij de Academie voor Ambulancezorg mocht ik eindelijk als zelfstandig BMHer aan de slag op de ambulance. En dat doe ik nog steeds met heel veel plezier!”“Ik vind heel veel mooi aan mijn vak. De vrijheid, het samenwerken met de chauffeur en ketenpartners, het onvoorspelbare en onplanbare, het á la minute moeten anticiperen op de situatie, het klinisch redeneren en het handelen. Het mooiste vind ik het korte doch intense contact met patiënt dat je hebt in de ambulance. Je ziet de mensen vaak op hun meest kwetsbare moment. Je komt in hun woning, in hun slaapkamer, in hun persoonlijke omgeving. Ze zijn in paniek, angstig, emotioneel en onzeker. Ik vind het fantastisch om mensen dan, in de korte tijd dat een ambulancerit duurt, alle aandacht en de best mogelijk zorg te geven die ik te bieden heb. Als je binnen een aantal minuten een goede vertrouwensrelatie hebt opgebouwd door de dingen die je zegt en doet denk ik dat ik mijn werk goed heb gedaan. Het gevoel dat je krijgt als de patiënt op de SEH je vriendelijk bedankt ”voor de goede zorg” is pure voldoening. Als achteraf blijkt dat je ook nog in de juiste richting zat (diagnostisch gezien) geeft dat een extra goed gevoel.”

“Mijn kracht als BMHer zit denk ik in persoonlijke kenmerken. Ik ben iemand met veel geduld en een groot empathisch vermogen. Ik denk dat die eigenschappen binnen de zorg erg belangrijk zijn. Natuurlijk heb ook ik wel eens een mindere dag, wat de reden daar ook voor mag zijn. Ik zorg er altijd voor dat de patiënt daar niets van merkt en niets tekort komt. Daarnaast ben ik een perfectionist. Dit uit zich in zorgvuldigheid en volledigheid in mijn onderzoeken en handelingen bij elke patiënt. De brede theoretische kennis die we als BMHers opbouwen tijdens de opleiding komt hierbij goed van pas. Hierdoor kan je goed klinisch redeneren waardoor de puzzelstukjes uiteindelijk op hun plaats vallen en je de juiste behandeling kunt inzetten.”

Mijn naam is Hendrien ter Heide en ik werk als Medisch Hulpverlener bij UMCG Ambulancezorg in Drenthe. In 2014 startte ik na het behalen van mijn verpleegkunde diploma met de opleiding Bachelor Medische Hulpverlening aan de HAN te Nijmegen. De keuze was al snel gemaakt, want van jongs af aan wist ik al welk vak voor mij was weggelegd. Mijn moeder vertelde dat ik als jong meisje thuis kwam van school en plotseling tegen haar zei; ‘Mama, ik weet wat ik later wil worden: Ambulancezuster! Sindsdien ben ik die droom achterna gegaan.Tijdens de opleiding tot verpleegkundige had ik graag meer willen leren over de acute zorg en alles wat daar bij komt kijken. Op een gegeven moment werd ik getipt over de BMH en ik was meteen enthousiast. Tijdens de oriëntatie stage in het eerste jaar van de opleiding kreeg ik min of meer het volgende doel opgelegd: Het noorden veroveren, want daar waren nog maar weinig mensen die van de BMH hadden gehoord en laten mijn roots nou net in het mooie Drenthe liggen!

Zodoende begon ik met mails versturen naar verschillende ziekenhuizen en RAV’s in Noord Nederland. UMCG Ambulancezorg gaf aan mij een stageplek te willen aanbieden in Emmen. Sindsdien ben ik niet meer weggegaan! In eerste instantie hadden het bedrijf en mijn collega’s veel vragen over de nog onbekende opleiding. Ik heb de ruimte gekregen om vragen te kunnen beantwoorden, door middel van bijvoorbeeld het geven van presentaties over de BMH aan alle werkbegeleiders van UMCG Ambulancezorg. Ik moet zeggen, het was soms best pittig om als eerste BMH’er het pad vrij te maken in Noord Nederland, maar het heeft mij veel gebracht. Mede hierdoor heb ik een persoonlijke groei doorgemaakt. Ik heb mij hard gemaakt voor de opleiding, voor mijn collega BMH’ers en voor mezelf. UMCG Ambulancezorg biedt nu zelfs de mogelijkheid aan ambulancechauffeurs om de opleiding (duaal) te volgen aan de HU. Wat een mooie ontwikkeling. De BMH blijft zich maar ontwikkelen, het is gaan bloeien en heeft een plek verdiend én gekregen binnen de acute zorg. Dat is prachtig om te zien.

Of ik nog verder wil leren? Nee, voorlopig niet. Want hoe bijzonder is het dat mijn collega’s na bijna 40 jaar ervaring nog steeds niet uitgekeken zijn op dit vak. Elke dag leren zij nog iets nieuws, zien zij nieuwe dingen, waardoor zij zich blijven ontwikkelen. Geen dag, geen patiënt en geen rit is hetzelfde.

Of dromen werkelijkheid kunnen worden? Ja zeker, want kijk mij nou: Ik ben ambulancezuster! Ik heb het mooiste beroep van de wereld met de beste collega’s die ik maar kan wensen.

Ik ben Nuray Erceyes en al 3 jaar werkzaam op de spoedeisende hulp in het BovenIJ ziekenhuis in Amsterdam-Noord. Toen ik net begon met werken op de afdeling vond ik, maar ook mijn collega’s het erg spannend. Ik was de eerste BMH’er op de afdeling. Gelukkig is dit goed bevallen en werken er nu zelfs 8 medische hulpverleners op de afdeling. Er zijn zelfs dagen dat er in een dienst alleen maar medische hulpverleners werken. Ik vind het leuk om te zien hoe wij, als team, elkaar aanvullen en van elkaar leren.Aan het begin van de dag bespreek je met je collega’s of je gaat triëren, coördineren of gewoon op de vloer staat. Wat het zo leuk maakt om op de spoedeisende hulp te werken is dat als je je dag begint nog geen idee hebt wat je allemaal te wachten staat. Geen dag is hetzelfde. Op rustige dagen kan je je bezighouden met neventaken.

Daarnaast geef ik in het ziekenhuis ALS en ATLS lessen en af en toe een ATLS-les bij Expertcollege. Tijdens een kantoordag of een rustige dag ben ik bezig met het voorbereiden van deze lessen.

De combinatie van werken op de werkvloer en lesgeven maakt het werk als BMH’er voor mij erg uitdagend.

Ik ben Marjolein van der Waal en ik ben sinds januari dit jaar officieel in dienst als Medisch Hulpverlener op de SEH van het Haga ziekenhuis. In mijn traineeship heb ik mijzelf kunnen ontwikkelen in het ziekenhuis en nu werk ik met trots en plezier als volwaardige collega op de SEH.Toen ik een jaar geleden mijn traineeship begon had ik nog maar twee mede BMH-ers, maar inmiddels staan we zelfs met zijn achten op de vloer. Het is ontzettend leuk om te zien dat er steedsmeer BMH-ers bij komen en ook fijn verwelkomt worden. De nieuwe trainee’s begeleid ik inmiddels nu ook en vanaf september ben ik officieel werkbegeleider van de stagiairs van de BMH.

Daarnaast ben ik sinds kort afdelingsdeskundige geworden, wat inhoudt dat ik collega’s ga toetsen op voorbehouden handelingen. Er zijn wat dat betreft genoeg mogelijkheden en neventaken om uit te voeren om je collega’s en jezelf verder te ontwikkelen. Ik ben blij dat ik hier terecht ben gekomen en ik kijk ernaar uit dat we onszelf als BMH-ers verder kunnen ontwikkelen in de zorg.

Ik ben Maarten Barten en ik ben werkzaam als Bachelor Medisch Hulpverlener op de eerste hart hulp (EHH) en hartbewaking (CCU) in het Rijnstate ziekenhuis in Arnhem. Nadat ik een half jaar heb voorgewerkt op deze afdeling, ben ik inmiddels gestart met de CCU-vervolgopleiding. Het is voor mij erg bijzonder dat ik dit traject mag volgen, aangezien ik op dit moment de enige BMH’er ben op de afdeling en tevens de eerste BMH’er die de CCU-opleiding mag volgen aan de Radboud Health Academy!Op de acute zorgafdeling EHH/CCU kom je in aanraking met diverse patiëntencategorieën en een groot scala aan aanvullende diagnostiek, zoals echocardiografie, pacemakertechniek en hartkatheterisatie. Ondanks dat de cardiologie één specialisme lijkt, is het toch ontzettend breed en dat maakt dit specialisme zo interessant.

Het is goed om te zien dat de BMH’er inmiddels op meerdere afdelingen inzetbaar is en de acceptatie binnen de gezondheidszorg groter lijkt te worden. Hopelijk zie ik in de toekomst meerdere medisch hulpverleners op de afdeling, zodat we samen bijdragen aan kwaliteit van zorg in de acute sector!

Ik ben Stefan en werk nu 1,5 jaar op de interventiecardiologie van het Erasmus MC. Het werk levert mij vele uitdagingen en hoog complexe zorg op, wat voor mij zeer aantrekkelijk is. Ik kan in mijn werk alle uitstroomrichtingen van de BMH benutten. Geen dag is hetzelfde en elke casus vraagt een hoogwaardig denkniveau omdat je direct met de interventiecardioloog schakelt.

Ik ben Iris en ik werk nu ruim 1,5 op de spoedeisende hulp van het BovenIJ ziekenhuis. Ik doe dit werk met veel plezier. Wat het voor mij leuk maakt is dat elke dag anders is en er is altijd wat te beleven. Omdat het een klein ziekenhuis is werken we veel samen met de artsen en kunnen we veel meedenken in het proces. Dit houdt het voor mij uitdagend.

Ik ben Rianne van Ooijen en ruim 2 jaar aan het werk als bmher op de SEH. Dit doe ik in Tergooi ziekenhuizen op de locaties Hilversum en Blaricum. Tergooi is een van de eerste ziekenhuizen die is gaan werken met bmhers, en inmiddels zijn er al 11 bmhers op onze SEH aan het werk. De collega’s stonden vanaf het begin altijd open voor de bmh en tot op de dag van vandaag leren we van en met elkaar. We worden ingezet als coördinator, triagist, leerling begeleider en natuurlijk als bmher op de vloer. Ik vind het fantastisch om te zien dat steeds meer zorginstellingen open staan voor de bmh en ik hoop dat in de toekomst steeds meer zorginstellingen dit voorbeeld zullen volgen.

Hey hallo, Ik ben Amber ik werk nu zo’n 1,5 jaar op de SEH van het Bovenij ziekenhuis. Met mij werken er nog 6 andere BMH’ ers hier op de spoedeisende hulp. Dit zorgt voor een dynamisch en gemêleerd team! De combi van SEH- verpleegkundige en medische hulpverleners op de afdeling werkt erg prettig, we leren met en van elkaars kennis en ervaring!

Ik ben Annelous de Graaf en ik ben Medisch Hulpverlener in het Maasstad Ziekenhuis in Rotterdam op de Anesthesie. “Ik loop een traineeship van 1 jaar waarin ik praktijkervaring op mag doen onder supervisie (op afstand). De ervaringen en routine die je in het traineeship opdoet geven je zelfvertrouwen om als BMH’er aan de slag te gaan. Ik vertel er meer over in een column van het volgende NTvBMH!

Mijn naam is Kelvin Zomer. Ik werk op de SEH van het St. Antonius ziekenhuis. Ik ben bijna aan het einde van mijn traineeship, waarna ik eindelijk uitgebreider aan het werk mag. Het meest interessante aan de SEH, voor mij, is dat het dynamisch is aan meerdere kanten. Het voornaamste zijn natuurlijk de patiënten die je op een SEH ziet, maar daarnaast ook alle organisatie en veranderingen op de SEH maken het een heerlijke afdeling om op te werken.

Ik ben Koen Oosters en sinds 1 januari 2018 ben ik zelfstandig aan het werk als BMH-er binnen de ambulancezorg. Dat doe ik in Den Bosch, wat valt onder de RAV Midden-West-Noord Brabant.
Nu ik zelfstandig werk is het ambulancewerk nog veel leuker geworden dan tijdens stage of een traineeship. Ik mag het nu echt helemaal zelf doen samen met de ambulancechauffeur.
Door de regio kom ik op verschillende plekken zoals op andere ambulanceposten of de spoedeisende hulp meer BMH-ers tegen, super leuk om te zien dat de BMH langzaam een plek krijgt binnen het zorglandschap van Nederland.

Ik ben Renate den Haag en werk in het Groene Hart Ziekenhuis in Gouda als Medisch Hulpverlener SEH. Ik ben de derde BMH’er die hier werkzaam is, één van mijn werkbegeleiders was ook een BMH’er. Het werk zelf vind ik nog steeds ontzettend leuk. De verschillende patiëntencategorieën maken het werk zo aantrekkelijk, de ene keer sta ik te gipsen terwijl ik een kwartier later een trauma aan het opvangen ben. Ook de verschillende leeftijden bij de patiënten trekken mij erg aan, zo zie je baby’s, peuters, kleuters, pubers, volwassenen en geriatrische patiënten die allen een eigen benadering vragen. Vaak leer ik nog nieuwe dingen, mijn collega’s zijn altijd enthousiast om mij iets uit te leggen of een nieuwe handeling aan te leren. Sinds ik mijn traineeship heb afgerond leer ik dienstcoördinator te zijn. Bij het coördineren merk ik dat het ook wel eens hectisch kan zijn op de SEH, dit maakt het soms een hele uitdaging. Maar wel één die ik graag blijf beoefenen!