Mijn naam is Hendrien ter Heide en ik werk als Medisch Hulpverlener bij UMCG Ambulancezorg in Drenthe. In 2014 startte ik na het behalen van mijn verpleegkunde diploma met de opleiding Bachelor Medische Hulpverlening aan de HAN te Nijmegen. De keuze was al snel gemaakt, want van jongs af aan wist ik al welk vak voor mij was weggelegd. Mijn moeder vertelde dat ik als jong meisje thuis kwam van school en plotseling tegen haar zei; ‘Mama, ik weet wat ik later wil worden: Ambulancezuster! Sindsdien ben ik die droom achterna gegaan.

Tijdens de opleiding tot verpleegkundige had ik graag meer willen leren over de acute zorg en alles wat daar bij komt kijken. Op een gegeven moment werd ik getipt over de BMH en ik was meteen enthousiast. Tijdens de oriëntatie stage in het eerste jaar van de opleiding kreeg ik min of meer het volgende doel opgelegd: Het noorden veroveren, want daar waren nog maar weinig mensen die van de BMH hadden gehoord en laten mijn roots nou net in het mooie Drenthe liggen!

Zodoende begon ik met mails versturen naar verschillende ziekenhuizen en RAV’s in Noord Nederland. UMCG Ambulancezorg gaf aan mij een stageplek te willen aanbieden in Emmen. Sindsdien ben ik niet meer weggegaan! In eerste instantie hadden het bedrijf en mijn collega’s veel vragen over de nog onbekende opleiding. Ik heb de ruimte gekregen om vragen te kunnen beantwoorden, door middel van bijvoorbeeld het geven van presentaties over de BMH aan alle werkbegeleiders van UMCG Ambulancezorg. Ik moet zeggen, het was soms best pittig om als eerste BMH’er het pad vrij te maken in Noord Nederland, maar het heeft mij veel gebracht. Mede hierdoor heb ik een persoonlijke groei doorgemaakt. Ik heb mij hard gemaakt voor de opleiding, voor mijn collega BMH’ers en voor mezelf. UMCG Ambulancezorg biedt nu zelfs de mogelijkheid aan ambulancechauffeurs om de opleiding (duaal) te volgen aan de HU. Wat een mooie ontwikkeling.  De BMH blijft zich maar ontwikkelen, het is gaan bloeien en heeft een plek verdiend én gekregen binnen de acute zorg. Dat is prachtig om te zien.

Of ik nog verder wil leren? Nee, voorlopig niet. Want hoe bijzonder is het dat mijn collega’s na bijna 40 jaar ervaring nog steeds niet uitgekeken zijn op dit vak. Elke dag leren zij nog iets nieuws, zien zij nieuwe dingen, waardoor zij zich blijven ontwikkelen. Geen dag, geen patiënt en geen rit is hetzelfde.

Of dromen werkelijkheid kunnen worden? Ja zeker, want kijk mij nou: Ik ben ambulancezuster! Ik heb het mooiste beroep van de wereld met de beste collega’s die ik maar kan wensen.